Հարձակվողական խաղ շահելը ցանկացած շախմատիստի մեծ բավականություն կարող է պարգևել: Սակայն, ոչ միշտ է ստացվում հետապնդել հակառակորդի արքային և մատային դիրք ստեղծել: Շատ անգամներ հարձակումներն առաջանում են անմիջապես սկզբնախաղից հետո` շնորհիվ հակառակորդի ոչ զարգացած խաղաքարերի և չփոխատեղված արքայի:
Այս դեպքում, արքան ավելի հասանելի է դառնում, և ավելի հեշտ է լինում պահել նրան կենտրոնում: Սակայն, երբ հակառակորդը դիմում է փոխատեղման, պետք է ավելի ստեղծագործ լինել և փորձել խաթարել նրա պաշտպանությունը: Այս նպատակին են սովորաբար ծառայում զոհաբերությունները: Խաղաքար զոհաբերելը` արքային ավելի հասանելի դարձնելու համար, շատ սովորական բան է, և շատ շախմատիստներ ծանոթ են այն տիպիկ զոհաբերություններին, որոնք կարող են ի հայտ գալ խաղում: Դրանցից են` h7 դաշտում տիպիկ զոհաբերությունը, զույգ փղերի զոհաբերությունը, f7 դաշտում (այս դաշտը հայտնի է` որպես Աքիլեսյան գարշապար) և նույնիսկ e6-ում զոհաբերությունը կարող է օգտակար լինել` ջախջախելու փոխատեղված պարիսպը: Սակայն, չպետք է մոռանալ, որ հակառակորդը ևս կարող է ծանոթ լինել այս տեխնիկաներին: Այդ պարագայում անհրաժեշտ է նոր ծրագրեր և մտքեր բանեցնել:
Նյութական զոհաբերությունների են գնում հիմնականում թշնամու արքային գայթակղելու և դեպի կենտրոն բերելու համար, որտեղ նրան անակնկալի կբերի մատային քայլը: Սակայն, այս զոհաբերությունների հետ կապված խիստ կանոններ չկան, և, նույնիսկ, երբեմն այնքան դժվար է լինում հաշվարկել քայլերի երկար շարքը, որ ստիպված դիմում ենք մեր ներքին ինտուիցիային: Եվ, որպեսզի զոհաբերությունը ծառայի նպատակին, անհրաժեշտ է հետևել այն բոլոր խորհուրդներին և ուղեցույցներին, որոնք ներկայացվում են ձեզ մեր յուրաքանչյուր դաս-նյութի ժամանակ` խաղաքարերի լավ համագործակցություն, խաղաքարերի զարգացման առավելություն, տարածական առավելություն, և այլն:
Այսօր ևս կներկայացնենք ձեզ մի քանի հիանալի խաղ, որտեղ կտեսնենք, թե ինչպես է արքան ստիպված ենթարկվում հակառակորդի թելադրանքին և հայտնվում մատային դիրքում:
Առաջինը Էդուարդ Լասկեր-Ջորջ Թոմաս խաղն է, և ձեզնից շատերը, միգուցե, արդեն ծանոթ են այդ խաղին: Եթե նույնիսկ այդպես է, արժի ևս մեկ անգամ նայել այն և յուրացնել հարձակվողական և մատային մտքերը, որ թաքնված են սպիտակների կողմից թագուհու գեղեցիկ զոհաբերության հետևում: Այստեղ, մարտավարական հնարքները գործի դնելը հեշտացնում է սպիտակ խաղաքարերի ավելի լավ զարգացվածությունը և համագործակցույթունը: Նույնիսկ առանց փոխատեղման, ձիերը տեղավորվում են կենտրոնական դաշտերում (e5 և e4), իսկ փիղը` d3 դաշտում պատրաստ է արդեն միանալ գործողությանը: Սպիտակները չեն կարողանում գտնել սպիտակների բոլոր ծուղակները և դառնում են գեղեցիկ հնարքի զոհ:
Երկրորդ խաղը կիսասլավոնականի օրինակ է` գրոսմայստերներ Քիֆուանտես Պարադայի և Զվյագինցևի միջև, որտեղ սևերի խաղն ավելի հեշտ էր` շնորհիվ խաղաքարերի ավելի լավ համագործակցության և թագուհու թևում տարածական առավելության: Սևերը կարողանում են ճիշտ օգտվել ժամանակից և բարելավել դիրքերը` մինչ սպիտակները փորձում են վերադասավորել խաղաքարերը:
Վերջին խաղը, որ կներկայացնենք, տեղի է ունեցել Վեյկ ան Զեում Կասպարովի (սպիտակներով) և Տոպալովի միջև: Պիրց Ուֆիմցև պաշտպանությունում երկու շախմատիստներն էլ հասան հետաքրքիր միջնախաղի` թագուհու թևում փոխատեղությամբ, որտեղ սևերի զինվորային կառուցվածքը արքայի անվտանգությունը դրեց վտանգի տակ: Հետաքրքիր է տեսնել, թե ինչպես Կասպարովը օգտվեց հակառակորդի թույլ դաշտերից, և, երբ թվում էր, թե սևերի արքան անվտանգ է, նա գտնում է ֆանտաստիկ մարտավարական հնարք: